akcentuacja

Filtr: wszystkie dzieła

• Wszystkie dzieła
• Malin/1869–1870

[...] Lecz może powiedzą: my dlá tego pozwálamy sobie gwáłcić zásady dwu języków, bo się obáwiámy, ażeby kto nie znający grecko-łacińskiego jiloczasu i akcentuacyji, czytając te cudzoziemskie wyrazy pisane ze samogłoską i przed ja, nie wymáwiał jich z akcentem na przedostatniéj zgłosce [...].

Kś. Kopczyński, twórca polskiéj terminologiji gramatycznéj, nazwáł Enclitica, któremi greccy gramatycy nazywają krótkie wyrazy, składające swój przygłos czyli akcent na poprzedzający wyráz, przyrostkami, zapewne dlá tego, że te słówka przez udzielenie swojego przygłosu poprzedzającemu wyrazowi zrástają się z nim poniekąd i stanowią z nim niejako fonetyczną całostkę. Przyrostki polskie, lubo nie udzielają swego przygłosu poprzedzającemu wyrazowi, jeżeli go mają, jak to się dzieje w greczyznie, jednakże tym się różnią od pogłosów i końcówek osobowych, że zachowując swoję indywidualność, nie wywiérają żádnego wpływu na piérwotną akcentuacyją poprzedzającego słowa [...].