terminów gramatycznych online
reduplikacja
Język: polski
Geneza: łac. reduplicātiō
- Etymologia: Mał/1879
- O postaciach gramatycznych: Malin/1869
- Słownik, t. 5: Próba-R: SW/1900-1927
- Słownik, tom VII (Pri-R): Dor/1958–1969
Reduplikacja. Operacja morfologiczna o charakterze słowotwórczym lub fleksyjnym polegająca na podwojeniu rdzenia w całości [...] lub na podwojeniu części rdzenia [...].
Cytaty
O powtórzeniu głosek piérwiástkowych (Reduplicatio). a) Podwojeniem — reduplikacyją — nazywámy tu powtórzenie spółgłoski piérwiástkowéj saméj, lub s samogłoską, czyli całéj zgłoski w wyrazie […].
Wyrazy te, trudno orzec z jakiéj datujące epoki, mieszczą się wprawdzie tylko w naszym dziecinnym słowniku, zasługują na uwagę jednak o tyle, że polegają na pewnym rodzaju reduplikacyi, [...] w taki sposób że tę reduplikacyą stanowi niecała zgłoska, sam tylko spółgłoskowy składnik pierwiastka. [...]; np. glugla (glu-gl-a), mama (ma-m-a), papa, tata.
Reduplikacja, i, lm. e podwojenie, zdwojenie, powtórzenie: Forma tetigi jest reduplikacją w konjugacji słowa tango.
Reduplikacja ż I, Im D. ~cji a. ~cyj jęz. «podwojenie rdzenia lub jego części jako cecha wyrazu lub formy gramatycznej (np.: polski proporzec powstał z prasłowiańskiego por-por-ъсь; łacińskie: parco = oszczędzam, pe-perci = oszczędziłem)» // SWil <łc. reduplicatio>.