terminów gramatycznych online
spółgłoska sonorna
Język: polski
Geneza: łac. sonorus 'dźwieczny, głośny'
- Historyczna fonetyka czyli głosownia: Rozw/1923
- Słowniczek: Gaert/1927
Cytaty
A mianowicie wszystkie wąskie pełnogłoski (i y u) wykazują na gruncie polskim (lechickim) tendencję do obniżenia artykulacji przed sonornemi (r l m n).
Przystosowanie do poprzedzającej głoski wykazują sonorne (ł l m n r), ale tylko wtedy, jeżeli ostatnią spółgłoską grupy jest także sonorna (ł l, m n, r rz) oraz w, t. z. zatem ta sama sonorna, jeżeli wszystkiego są dwie spółgłoski, inna jakaś, jeżeli ich jest więcej.
Sonorne, p. spółgłoski.
Spółgłoski (consonantes) rozróżniamy: [...] C. Ze względu na stopień otwarcia narządów mowy: a) ★chwilowe: ★zwarte (wybuchowe, eksplozywne), ★zwartoszczelinowe (afrykaty), b) ★trwałe: ★szczelinowe (spiranty, powiewne), ★półotwarte (sonorne) l, ł, r, 1) czyste: płynne (liquidae) l, ł, r, boczne (laterales): l, ł, 2) nosowe: m, n.