terminów gramatycznych online
dyftong
Geneza: łac. diphthongus < grec. diphtongos 'dwubrzmiący'
Dyftong (dwugłoska). Dźwięk samogłoskowy o zmiennym przebiegu akustycznym, percypowany jako połączenie dwu różnych co do barwy elementów samogłoskowych tworzących łącznie ośrodek sylaby; jest to połączenie elementu samogłoskowego sylabotwórczego z elementem niesylabotwórczym o charakterze półsamogłoski.
Cytaty
Circa quid versatur Orthographia? Circa literas. to jest, Orthográphia, ktora uczy dobrze pisáć, nawięcej się bawi około liter: ktore naprzod potrzebá poznáć i wiedzieć jáko ktorą zwáć, jáko ony pisáć i co każda z nich waży, toż też rozumieć masz o diphtongách.
Álbo téż w wymawiániu słów, jednè ledwie ná tchu człowieczym, drugié ná sámym bądź cienkim i subtélnym, bądź miązszym i grubym głosie: trzecie ná własnym przebiérániu języká sámègo, álbo téż w otwiérániu i w przywiérániu warg záwisły: dla których trudno wymyśláć było liter cáłych: tám zá długim namysłem, jednè áspirátiámi, drugié áccentámi i to róznèmi, trzecié punktámi, álbo kréskami, czwartè diphtongámi znáczyli.
KOCH. [...] do diftongu mym zdanim snadniejszé ypsylon, jako, móy, day, abo daj, mój.
Ná drugim záś miejscu, odmięnia już náturę swoję w diphtong: i już nie idzie tępo sámo z siebie, ále literá druga, która idzie przed nią, ciągnie ją zá sobą, jáko tu, daj, niechaj, mój, twój.