Historical Dictionary
of Grammatical Terms online

orzecznik orzecznik, część orzeczenia imiennego
Hierarchy Dzieła

Language: polski
Area: Składnia (Today)
EJO 1999, 412 Contemporary definition

Orzecznik. Pod względem semantycznym główna część orzeczenia złożonego imiennego, służy bowiem do wyrażania treści predykatywnej stanowiącej istotę treści zdania, a mianowicie do przypisywania właściwości przedmiotom wskazanym za pomocą wyrażeń w funkcji podmiotu, orzekania o nich.

Quotations

Łoś II/1925, p. 19

Jest to zjawisko datujące się z okresu prasłowiańskiego, kiedy odróżniano użycie przymiotnika jako przydawki od jego użycia jako orzecznika: dobrъ ji otьcь — le bon pere, otьcь jestь dobrъ — (le) pere est bon.

Related terms