terminów gramatycznych online
rodzaj niemęskoosobowy
Język: polski
- Deklinacja I (Nominativus singularis ...., Nominativus pluralis ... Locativus dualis): Łoś III/1927
- Główne przepisy: Łoś/1918
- Słownik, tom V (Nie-Ó): Dor/1958–1969
Cytaty
Więc nie według rodzaju, zwłaszcza w liczbie mnogiej, w której właściwie są tylko dwa rodzaje: męsko osobowy np. dobrymi ludźmi, synami, chłopcami (dobrzy ludzie, synowie, chłopcy) i nie męsko-osobowy np. dobremi końmi, domami, córkami, dziećmi (dobre konie, domy, córki, dzieci), lecz według końcówki mianownika.
Ponieważ zaś w innych deklinacjach już od czasów prasłowiańskich żeńskie i nijakie nie miały właściwego N. pl., przeto w języku polskim zamiast trzech rodzajów, męskiego, żeńskiego i nijakiego, zachowanych w liczbie pojedynczej, powstały w N. pl. formy dwu rodzajów: męsko-osobowego i niemęsko-osobowego.
Niemęskoosobowy jęz. «niebędący męskoosobowym, nie należący do gramatycznej kategorii męskoosobowej»: Liczebnik dwadzieścia zachowuje tę postać w mianowniku i bierniku deklinacji niemęskoosobowej. DOR. Gram. I, 229. Mimo oczywistej przewagi końcówki -emi nad rzadziej używaną -ymi // -imi Kopczyński ograniczył ją dowolnie do N[arzędnika] rodzaju niemęskoosobowego. Gram. hist. 336. Końcówka niemęskoosobowa. Rzeczownik niemęskoosobowy.