terminów gramatycznych online
litera podwojona
Język: polski
- Deklinacja IV (Nominativus singularis ....... Dativus, Instrimentalis dualis) : Łoś III/1927
- O głoskach: Mroz/1822
Cytaty
Dwa mi są znane środki, których użyto w piśmie przyjętém od Łacinników, aby odróżnić spółgłoskę miękką od twardej w tenczas, kiedy spółgłoska nie spływa na głoskę i:
a) albo o naturze społgłoski ostrzega przydane jej znamię. Takiemi znamionami są: linijka ostrzegająca w Hiszpańskiej pisowni o zmiękczeniu głoski n, mañana (maniana) niña (ninia), przekreślenie polskiej głoski ł, ostrzegające o jej brzmieniu twardem, na koniec kreska nad polską spółgłoską miękką.
b) Alboliteż głoska miękka oddaje się przez podwojne litery. Tak na przykład w wyrazach francuzkich magnanime agneau regne, we włoskich sdegno spergnere i t. d. [...].
Dość często ukazuje się Ac. sg. w BZ. na -øø, gdzie podwojona litera zdawałaby się wskazywać na nosówkę, odpowiadającą dzisiejszemu -ą: rokøø Gen. 47, 29; 48, 17 (obok røkø) [...]; nie ma to jednak żadnego znaczenia, gdyż te formy stanowią właściwość ortograficzną trzeciego pisarza, który i w innych formach niepotrzebnie podwajał litery samogłoskowe, np. opyøøcz (opięć) Ex. 8, 8, za myøø (za mię) 8, 28, [...].