Słownik historyczny
terminów gramatycznych online

ton

Język: polski
Geneza: łac. tonus 'napięcie, dźwięk' < gr. tónos
EJO 1999, 605 Definicja współczesna

Ton. 1. Typ akcentu, którego istotą są zmiany wysokości brzmienia sylaby. Przeciwstawia się akcentowi dynamicznemu, polegającemu na sile artykulacji [...]. Istniał np. w klasycznym jęz. grec. 2. Synonim intonacji.

Cytaty

Br/1848, s. 27

W wymawianiu samogłosek trzeba także na ich ton uważać. Samogłoska u ma ton najniższy, i najwyższy. Samogłoski ą, ę, i samogłoski kréskowane powinny wydawać odpowiednie półtony.