Historical dictionary
of grammatical terms online

ton

Language: polski
Etymology: łac. tonus 'napięcie, dźwięk' < gr. tónos
EJO 1999, 605 Contemporary definition

Ton. 1. Typ akcentu, którego istotą są zmiany wysokości brzmienia sylaby. Przeciwstawia się akcentowi dynamicznemu, polegającemu na sile artykulacji [...]. Istniał np. w klasycznym jęz. grec. 2. Synonim intonacji.

Quotations

Mucz/1825, p. 202

Samogłoska e kréskuje się, ilekroć w wymawianiu zbliża się do tonu samogłoski i lub y, np. rzéka […].

Br/1848, p. 27

W wymawianiu samogłosek trzeba także na ich ton uważać. Samogłoska u ma ton najniższy, i najwyższy. Samogłoski ą, ę, i samogłoski kréskowane powinny wydawać odpowiednie półtony.