Słownik historyczny
terminów gramatycznych online

semivirgula

Język: łaciński

Cytaty

Zab/1514–1515, s. [5]/56

A cum puncto seu semivirgula superiori videlicet huiusmodi ȧ a̷ suum sonum instar infirmorum in gutture formatum habet. Et quasi in e mutum finit, vel in a mutum n etiam muto sequente ut antiqui scriptare solebant.

[A z punktem lub kreską górną, mianowicie taką ȧ a̷, ma brzmienie utworzone w krtani na wzór chorych i kończy się jak gdyby na e nieme, albo na a nieme z następującym też niemym n, jak to dawni Polacy zwykli byli pisać, s. 105.]
Zab/1514–1515, s. [5]/56

A autem cum puncto seu semivirgula inferiori videlicet huiusmodi ꜹ stupentis seu admirantis habet sonum labris expansis perlatum, ut patet in hoc vulgari mạk, id est papaver.

[A zaś z kropką lub półkreską dolną ạ, mianowicie tego rodzaju wyraża głos zdumiewającego się lub dziwiącego, wydane rozwartymi wargami, jak widać w tym naszym mạk, tj. papaver, s. 105]
Rozp./1830, s. 107

Zaborowski, który obie teraźniejsze nosowe samogłoski ą i ę pisze przez a z ogonkiem, ale odszczególnia już w téj literze dwa brzmienia, i odróżnia je w pismie przez większy lub mniejszy ogonek (A cum semi-virgula, et A cum virgula integra), pisze, w Modlitwie Pańskiéj, słowo imię przez a z mniejszym ogonkiem.