Słownik historyczny
terminów gramatycznych online

virgula

Język: łaciński

Cytaty

Zab/1514–1515, s. [5]/56

Cum integra vero virgula videlicet huiusmodi ꜹ quasi obtusum seu raucum habet sonum [...] rȧkꜹ [= ręką].

[Z całą zaś kreską, mianowicie taką ꜹ, ma jakby przytłumione czyli głuche brzmienie... rȧkꜹ = ręką], s. 105]
Zab/1514–1515, s. [10]/61 ([10-11]/61-62) Definicja

Ideo potius talis sonus seu litera i signari debet aliquo caractere seu signo forma littere immutata, et si placet, signetur virgula obliqua super eam proiecta huiusmodi í, vel instar aliarum durarum literarum puncto obtuso instar titelli videlicet huiusmodi ī.

[Dlatego takie brzmienie czyli litera i powinno się raczej znakować jakąś cechą czyli znaczkiem bez zmieniania kształtu litery, i jeśli zgoda, niech się ją znaczy ukośną kreską nad nią tego rodzaju i lub na wzór innych liter twardych punktem stępioną na kształt tytla, mianowicie taką i, s. 107]
Vol/1612, s. [7]

Quando simpliciter absque puncto vel virgula ponuntur, eadem ratione, qua apud Latinos et Germanos pronunciantur. Punctis autem vel virgulis notatae, aliam a communi pronuntiatione habent.

Men/1649, s. 1

Nota inprimis, quod literae omnes simpliciter absque puncto aut virgula positae eadem fere ratione, qua apud nos, pronunciantur.

Woy/1690, s. 2

A [...] virgula transfixum pronunciatur ut a obtusum cum n, sed n clare non exprimitur.

Rozp./1830, s. 107

Zaborowski, który obie teraźniejsze nosowe samogłoski ą i ę pisze przez a z ogonkiem, ale odszczególnia już w téj literze dwa brzmienia, i odróżnia je w pismie przez większy lub mniejszy ogonek (A cum semi-virgula, et A cum virgula integra), pisze, w Modlitwie Pańskiéj, słowo imię przez a z mniejszym ogonkiem.