terminów gramatycznych online
rzeczownik żywotny
Cytaty
Rzeczowniki żywotne, zakończone na samogłoskę nosową, przybierają podniebienną spółgłoskę ć, zamiast podniebiennéj spółgłoski ń: od cielę formujemy cielęcia nie cielenia, bo cielenia zdawałoby się pochodzić od cielenie.
Piérwsi nie wykładają, dlaczego w dalszych przypadkach słów imię, ramię, plemię i t. d. nie masz głoski ę (imienia); gdy przeciwnie, rzeczowniki żywotne cielę, prosię i t. p. głoskę swą nosową w dalszych przypadkach zachowują (cielęcia, prosięcia).
[…] Do tego skłánianiá zaliczają niektórzy, zdaje mi się niesłusznie, rzeczowniki hraƀina, podstolina, podkomoɍina, podzasina […], które z rodu swego mają mają formę rzeczownikową według analogiji rzeczowników nieżywotnych i żywotnych […].
Rzeczowniki, które są imionami istot żyjących, nazywają się rzeczowniki żywotne.
Kamień, grób, stół, pióro, dom, rów i t. d. są rzeczowniki nieżywotne.
Niekiedy, u rzeczowników żywotnych, kładzie się przyimek a w 4-ym przypadku, n. p. amar a Deus (miłować Boga) [...].
Rzeczowniki (substantiva) - wyrazy oznaczające osoby lub rzeczy (zmysłowe lub umysłowe) [...] c) żywotne, np. człowiek, zwierzę i nieżywotne, np. kamień.
Żywotne, p. rzeczowniki.