terminów gramatycznych online
casus nominativus
Geneza: od nominare 'nazywać'
Przypadek gramatyczny, który prymarnie występuje w funkcji podmiotu, sekundarnie także w innych funkcjach (orzecznika, apozycji).
Cytaty
Verbo personali finito praeponitur nominativus legitime cohaerens.
W káżdem Numerze, są sześć Casus, jako Nominativus, Genitivus, Dativus, Accusativus, Vocativus, Ablativus, Ktore przede wszystkiem, w Polskiem Articule trzebá rozeznawać.
U starych Polaków bądź substantiva, bądź adiectiva, kończące się na a, jeśli nad, á miały accent, zamieniały á, na ę in accusativo; jeśli zaś nie miały accentu nad a in nominativo, tedy in accusativo zamieniały a na ą [...] Znajdzie-li in nominativo literę ostatnią a nienotowaną akcentem, niech onę in accusativo zamienia na ą [...]. Nazwiska płci męskiej, i urzędy ich dwojako mają nominativum pluralem; podług których też adiectiva rozmaicie się kładą, np. pobożni Konstantynowie, abo poźne Konstantyny.
Liczba pojedyncza.
Nom. ja,
Gen. mnie,
Dat. mnie albo mi,
Acc. mnie albo mię,
Voc. o ja!
Abl. ze mną,
Loc. we mnie.
Liczba pojedyncza.
N. On,
G. onego, niego, jego, go [...].
Dla inszych zaś jak Nominativus.