Słownik historyczny
terminów gramatycznych online

spójnik

Język: polski
EJO 1999, 545 Definicja współczesna

Spójnik. Wyraz pomocniczy pełniący prymarnie funkcję wskaźnika syntaktycznego. Wiąże składniki zdaniowe w zespoły zwane zdaniami złożonymi bądź składniki wyrazowe wewnątrz zdań pojedynczych.

Cytaty

Spójnik jest to wyraz, służący do połączenia zdań, np. i, a, lecz, ale, że.

Tryb łączący oznacza niepewność czynności podmiotu, kiedy ją uważamy tylko, jaką cudzą chęć, myśl, życzenie; nazywa się łączącym dla tego, iż słowa w nim położone tylko przez połączenie ich ze słowami trybu oznajmującego czynią myśl zupełną. Tryb łączący urabia się z czasu przeszłego, dodając przed słowem spójniki: by, aby, iżby, żeby, ażeby.

Spójniki są to takie wyrazy, zapomocą których łączymy jeden wyraz z drugim wyrazem, lub jedno zdanie z drugiem zdaniem, np. brat i siostra piszą. Człowiek sądzi a Bóg rządzi. Niebo i ziemia przeminą, a słowa moje nie przeminą.

По значенію своему всѣ слова польскаго языка раздѣляются на 9 частей рѣчи: [...] 8. Союзъ, spójnik.

Spójniki (Conjuncções).

Są to części mowy, które spajają z sobą dwa wyrazy albo dwa zdania: branco e verde (biały i zielony), eu sei a lição e elle não sabe (ja wiem — umiem — lekcję, a on nie wie).