terminów gramatycznych online
mocja
- O etymologii: Mal/1700
- Słownik, tom IV (L-Nić): Dor/1958–1969
Cytaty
Imióná przyrzutné mają té wszytkié przymioty, co i istotné, á nád to máją dwá godné uwagi, to jest Mocją álbo formowánié niewieściégo od męskiégo, i przystosowánié.
Rodzaj w káżdym przyrzutnym jest i męski i niewieści [...]. To záś jest álbo pod jednym tylko zákóńczęnięm álbo pod dwojákim. Któré kolwiek sie kóńczą ná e [...] przyrzucáją sie bez odmiány do istotnych ták męskich jáko i niewieścich. [...] Wszystkié záś inszé zákóńczęnia są dwojákié to jest inákszé pod rodzájęm męskim, inákszé pod niewieścim. I to sie [...] zowie mocja, która sie pod różnym zákóńczęnięm różnie dzieje.
Uczęstnictwo [...] wzięło nazwisko, od tego, że jest uczęstnikięm przymiotów od imięnia i od słowa. Od słowá ma deriwácją, to jest pochodzęnié [...]. Od imięnia zaś ma náchylánié, bo sie ták deklinuje jáko imióná; ma liczby, spadki, i mocjé.
Mocja ż I, Im D. -cji a. -cyj 1. jęz. «rozmaitość końcówek gramatycznych pozostająca w związku z rodzajem gramatycznym rzeczowników (np. łc. equus, equa) albo określających je przymiotników»: Rzeczownik jest to część mowy odmieniająca się przez przypadki i liczby i nie mająca mocji. DOR. Gram. I, 132. [...] // L. <łc. motio>.