Słownik historyczny
terminów gramatycznych online

futur spolszcz.

Język: polski
Geneza: fr. futur
Dział: Morfologia (współcześnie)
  • II. Początki polskiej terminologii gramatycznej. Od Odrodzenia do czasów saskich: Kor/1961
  • O etymologii: Mal/1700
  • Traktat II. O częściach dyskursu: Dąb/1759
Definicja współczesna

Czas przyszły

Cytaty

Miásto nászégo jeżeli, záżywáją si, któré u nich ma osobliwości, gdyż go nie kłádą z futuręm.

Piérwszy Imperfekt, formuje sie tu z futurá skázującégo.

W Inszych wszytkich piérwszéj formy słowách wolno nie pisać w futurze, e przed rai, poniewasz i w mowie ták jest krótkié, iż go niektórzy prawie nic nie wymawiają. náp. donrai [...] miasto donnerai [...].

Formuje się tu z futura skazującego, odmieniając ai, na syllaby następujące. Singulier. 1. ois nap. commanderois.

Futur się formuje z temy, przyczyniając te syllaby, co w pierwszej formie tak.

  1. ai nap: avertirai, napomnię, albo będę napominał [...].

Futur się też tu formuje z temy, ále tylko oir odmieniając na następujące.

  1. rai nap: recevrai, odbiorę albo będę odbierał [...].

Przeprowadzona jej krytyka w stosunku do Duchênebillota budzi ciekawość, jak wyglądała ona u samego Malickiego, bo każe się spodziewać u niego i pod tym względem szeregu zmian.

Terminologia. Litera vocalis — wokala [...].

Coniugatio — koniugacyja [...], participium — uczęstnictwo, significatio — znaczenie, tempus praesens — czas teraźniejszy, obecny, niniejszy, praeteritum — przeszły, plusquamperfectum — więcej niż doskonały, dawno przeszły, futurum — przyszły, futur.