terminów gramatycznych online
ortoepia
Geneza: gr. orthoépia 'poprawna wymowa; poprawne posługiwanie się formami językowymi'
- Głosownia: Gaert/1927
- Słownik, tom V (Nie-Ó): Dor/1958–1969
- Wstęp: Kl/1939
Ortoepia. Dział językoznawstwa stosowanego, zajmujący się oceną tekstów jęz. pod względem poprawności i formułowaniem wskazówek poprawnego stosowania elementów systemu języka.
Cytaty
Zakresem opierającym się bezpośrednio o głosownię opisową jest ortofonja (ortoepja), czyli nauka o poprawnem wymawianiu.
Na straży jedności języka ogólnopolskiego w słowie i w piśmie stoi ortografia i ortoepia.
Ortoepia ż I, DCMs, -pii, blm jęz. «nauka poprawnego mówienia, poprawne wysłowienie; w znaczeniu rozszerzonym: nauka o poprawnym używaniu form językowych»: Kryterium pisowniowe nie może być przydatne do rozstrzygania kwestii ortoepii. DOR. Kryt. 107. Wielką rolę odgrywa w Teatrze Rapsodycznym wzorowa dykcja, bezbłędna ortoepia, właściwa modulacja i dynamika głosu. Jęz. Pol. 1950, s. 68. // SW. <gr. orthoépeia = poprawna wymowa>.