zakończenie osobowe

Filtr: 4 dzieła

• Wszystkie dzieła
• Mucz/1825
• Rozp./1830
• Br/1848
• Kurh/1852
• Szt/1854
• Malin/1869–1870
• Lerc/1877
• Kr/1897

[...] Powiedzieliśmy wyżéj […], że słowa polskie w czasie przeszłym odmieniają się przez rodzaje; pamiętajmyż więc, że rodzaj żeński i nijaki, podobnie jak w przymiotnikach […], przerabiają się z rodzaju męskiego, tym sposobem, że osobie 3ciéj na r. ż. dodaje się na końcu a, a na rodzaj nijaki o, które to głoski we wszystkich innych osobach obydwóch liczb, zakończenie osobowe poprzedzają, np. był, była, było [...].

ZNAMIONA nad spółgłoskami, 551, 387. W trybie rozkazującym przed przydanemi osobowemi zakończeniami, 552; 390, 426.

Głoski złożone, zgrubiałe, i głoski c, l, poprzedzające zakończenie trybu bezokolicznego, stają się głoskami naczelnémi, w 1 os. l. p. i 3 os. l. m. bo tylko same przybiérają zakończenia osobowe, wyrzucając i, np. życzyć, życzę, życzysz […].

§ 40. Zakończenia osobowe -em, -eś w formach złożonych takich, jak czytał-em, słuchał-eś, i t. p., akcent wyrazu przesuwają ku końcowi o jedną zgłoskę.