Historical dictionary
of grammatical terms online

przymiotnik

Language: polski
EJO 1999, 475 Contemporary definition

Leksem o prymarnej funkcji członu zależnego grupy imiennej, semantycznie interpretowanej jako funkcja określenia rzeczownika (funkcja atrybutywna).

Quotations

Imiona są wielorakie. Nomen substantivum: Imie istotne, krocej: Istotnik, albo Rzeczownik. Nomen Adjectivum: Imie przyrzutne, przymiotne, krocej Przymiotnik. Nomen proprium: Imie własne czyli szczegulne. Nomen appellativum: Imie nazowne, mianowne, czyli pospolite. Nomen gentile, gentilitium: Imie Narodowe, Rodowe.

Przymiotniki, w których słyszymy końcówkę -ski, pisać zawsze przez s.

Takie części mowy, które służą do bliższego określenia rzeczowników i oznaczają przymiot osób lub rzeczy, nazywają się przymiotnikami.

Kl/1939, p. 71 Definition

Wyrazem szczególnie sposobnym do nazwania jakości osób, rzeczy, itd. jest przymiotnik. Łączy się on z rzeczownikiem, a odpowiada na pytanie jaki? jaka? jakie?.