terminów gramatycznych online
kombinacja głosek
Język: polski
Geneza: p.-łac. combinatio 'połączenie'
- Dialekty języka polskiego: Nitsch/1923
- Fonetyka opisowa: Benni/1923
- Głosownia: Mał/1879
- Nauka o formach (Flexya): Mał/1863
Kombinacja. W glossematyce relacja (tzn. funkcja współwystępowania w procesie, w ciągu) zachodząca między dwoma elementami - funktywami - zmiennymi.
Cytaty
Wszystkie te kombinacye były zatem w obiegu, a zasadniczemi formami były jedynie: młć, prć, wrć, wrł, wrę, wr-esz itd., które są we wszystkich językach słowian. podstawą późniejszych modyfikacyi, we wszystkich te same, we wszystkich regularne.
W epoce pierwszej, letto-słowiańskiéj, wokalizm na konsonantyzm nie wywierał żadnego wpływu. Kombinacye jak ki, gi, a nawet jak kia, gia, tia, dia, ria, pia, nia, tak brzmiały, jak je tutaj piszemy.
Łatwo oczywiście przewidzieć, że istnieje ogromna liczba najróżnorodniejszych głosek przejściowych: jest ich tyle, ile istniejących w języku kombinacyj głosek między sobą. Naogół nie przedstawiają one ważnej dziedziny badania, gdyż z góry są zupełnie określone.
Dwie ostatnie możliwe kombinacje należą do dziedziny»rozsunięcia«.
Śladem o wiele szerszego niegdyś rozprzestrzenienia formy liczby podwójnej jest końcówka -ma, kombinacja z -va i -m 9-my).