Słownik historyczny
terminów gramatycznych online

kombinacja głosek
Hierarchia Dzieła

Hasło w cytatach: kombinacye
Język: polski
Geneza: p.-łac. combinatio 'połączenie'
Dział: Fonetyka (współcześnie)
EJO 1999, 303 Definicja współczesna

Kombinacja. W glossematyce relacja (tzn. funkcja współwystępowania w procesie, w ciągu) zachodząca między dwoma elementami - funktywami - zmiennymi.

Cytaty

Mał/1863, s. 168

Wszystkie te kombinacye były zatem w obiegu, a zasadniczemi formami były jedynie: młć, prć, wrć, wrł, wrę, wr-esz itd., które są we wszystkich językach słowian. podstawą późniejszych modyfikacyi, we wszystkich te same, we wszystkich regularne.

Mał/1879, t. I, s. 109

W epoce pierwszej, letto-słowiańskiéj, wokalizm na konsonantyzm nie wywierał żadnego wpływu. Kombinacye jak ki, gi, a nawet jak kia, gia, tia, dia, ria, pia, nia, tak brzmiały, jak je tutaj piszemy.

Nitsch/1923, s. 453

Śladem o wiele szerszego niegdyś rozprzestrzenienia formy liczby podwójnej jest końcówka -ma, kombinacja z -va i -m 9-my).

Powiązane terminy