język stary

Hierarchia Dzieła Filtr: wszystkie dzieła

• Wszystkie dzieła
• Łaz/1861
• Łoś/1918
• Rozw/1923

[…] W starym języku miały w 2 p. rzeczowniki o miękkiéj przybierającéj końcówkę ę, która późniéj na e przeszła […], albo końcówkę ej (ostatnią dodawano niekiedy nawet po twardéj przybierającej), np. Już mi ledwie i duszę dostanie. […].

Partykuła pytajna li, używana zwłaszcza często w języku starszym, pisze się oddzielnie: trzeba li tego? [...] Razem w złożonych spójnikach i partykułach: jeśli, jeżeli, azali i t. d.

To samo odnosi się do czasowników. A zatem regularnie ma język st. np. wegnać wezdrżała weźmie zetrę sełgali itd.

Najpospolitsze wahania w starym języku są w powiadać spowiadać obiata obiatować ofiara ofiarować działać....

St. język posiadał obok pomnieć (= przede wszystkiem ‘pamiętać’) wspomnieć także wspomienąć obok wspomionąć.