fonetyka międzywyrazowa

Hierarchia Dzieła Filtr: wszystkie dzieła

• Wszystkie dzieła
• SW/1900-1927
• Benni/1923
• Nitsch/1923
• Gaert/1927
• Łoś III/1927
• Dor/1958–1969

Dawniej objaśniano brak udźwięcznienia przed następującą półotwartą i otwartą u bardzo licznych osobników wpływami pisowni i uważano to zjawisko za wyjątek z ogólnej zasady typowego wymawiania polskiego, tymczasem dzięki Nitschowi wiemy obecnie, że jest to zjawisko gwarowe i że obszar językowy polski można podzielić na dwie wyraźnie odrębne części z dwojaką fonetyką międzywyrazową.

Toteż język t. zw. Łemków ma aż poza Wisłok: konsekwentny akcent polski; nieraz polskie nosówki [...]; końcówka instr. sg. fem. -om [...]; polskie g [...]; pol. e z ъ [...], pol. 'u; [...] rzadziej trot: [...] driga (= pol. dial. droga); małopolską fonetykę międzywyrazową [...], sporo polskich wyrazów.

Z asymilacji pod względem dźwięczności bardzo ciekawa jest różna fonetyka międzywyrazowa [...].

§ 523. Ze szczególnych form notujemy: [...] jezdem 1654 Opalińskiego Satyry 155, jezdeś Tward. Paskwalina 36. jezdeśmy 1751 Garczyńskiego Anatomia Rzeczypospolitej 251; udźwięcznienie spółgłosek jest wynikiem międzywyrazowej fonetyki zachodnio- i południowopolskiej, mianowicie udźwięcznia się tu ostatnia spółgłoska przed samogłoską następnego wyrazu; do tych form jezdem, jezdeś i t. d. przeniesiono normę fonetyki międzywyrazowej z czasu przeszłego, który istotnie powstał przez zrośnięcie się dwu wyrazów w jeden, a przeto był tutaj grunt do fonetyki międzywyrazowej.

Zmianami międzywyrazowemi zajmuje się fonetyka międzywyrazowa (sandhi).

Międzywyrazowy «znajdujący się, zachodzący między wyrazami, dotyczący granic między wyrazami»: [...] Osoby mające udźwięczniającą fonetykę międzywyrazową przenoszą ten zwyczaj na wymawiane przez siebie wyrazy obce. DOR. Gram. I, 111. // SW.