Słownik historyczny
terminów gramatycznych online

spółgłoska przybierająca odkryta
Hierarchia Dzieła

Hasło w cytatach: odkryta spółgłoska, współgłoska przybierająca odkryta
Język: polski
Dział: Fonetyka (współcześnie)
  • Nauka o formach (Flexya): Mał/1863, Mał/1879
  • Obejmujący uwagi poprzednicze nad głoskami, nad jich rozmajitym podziałem i nad jich naturą: Żoch/1838
  • Słownik, cz. II (P - Ż): SWil/1861

Cytaty

Żoch/1838, s. 42

Nadto spółgłoska przybierająca może być odkryta np: stół, wzór, pan, człowiek; i osłoniona końcówką samogłoską; np: skała, berło, miara, wiadro, panna, gumno, ławka, łyko.

SWil/1861, cz. II, s. 1280 Definicja

Przybierająca, éj, e, im. współgłoska; ostatnia współgłoska jądra wyrazu, z którą się łączy końcówka np. w wyrazie pan, przybierająca jest n. [współgłoska] Przybierająca odkryta jest np. w wyrazie łuk (współgłoska k); przybierająca zakryta, np. w stanowisko (k zakryte przez o). (Żoch.).

Mał/1863, s. 81

§. 186. Przyp. II. licz. mn. od rzeczowników mających źródłosłów zakończony na pojedyńczą spółgłoskę, formuje się po większéj części tak, jak w wzorze pierwszym, t. j. z odkrytą spółgłoską; np. bań, łań, pań, bogiń.

Mał/1879, t. I, s. 167

Deklinacya I. obejmuje rzeczowniki męskie, w przyp. Iszym licz. poj. zakończone na odkrytą spółgłoskę, np. chłop, pan, orzeł, koń, kraj.

Powiązane terminy