Słownik historyczny
terminów gramatycznych online

zakończenie

Język: polski
Dział: Morfologia (współcześnie)
  • O głoskach: Mroz/1822
  • Postrzeżenia nad niektórymi szczegółami rozprawy Brodzińskiego (J. Mroziński): Rozp/1830
  • Społgłoska przybierająca: Mroz/1822

Cytaty

W Grammatyce zaś języka Polskiego odróżnienie spółgłosek miękkich jest rzeczą stanowczą, albowiem odmieniając wyraz polski; nie tylko mamy wzgląd na jego zakończenie jak we wszystkich innych językach, ale nadto jeszcze na twarde lub miękkie brzmienie spółgłoski.

Chcąc w tych słowach przerobić 3ą osobę liczby pojedynczej na 3ą osobę liczby mnogiej, w obydwóch czynimy tę samę zmianę; to jest: zakończenie i zamieniamy na zakończenie ą, zostawiając miękkiej społgłosce brzmienie jej miękkie bieli, bielą — broni, bronią.

Słowem w polskim języku odmieniamy wyrazy nie tylko przez zmianę zakończeń, jak we wszystkich innych językach , ale nadto jeszcze przez miękczenie spółgłosek.

Formując siódmy przypadek od Rzeczownika dół, miękczymy w nim końcową głoskę ł, i przydajemy do niej zakończenie e, w dole.

W liczbie mnogiéj, w 1szym przypadku, rzeczownik bóg może być rodzaju męzkiego, lub nijakiego, lecz zakończenie rzeczownika cechuje wyraźnie jeden z tych dwóch rodzajów (bogowie, bogi); i w tym więc przypadku rodzaj rzeczownika jest nie wątpliwy, a tém samém, zakończenie rodzajowe przymiotnika może wskazać związek między przymiotnikiem i rzeczownikiem (wielcy bogowie, wielkie bogi).