terminów gramatycznych online
dialekt ludowy
Język: polski
Geneza: gr. diálektos 'mowa, język, dialekt'
- Budowa wyrazów: Łoś II/1925
- Dialekty języka polskiego: Nitsch/1923
- Przedmowa: Oż/1883
Dialekt (narzecze). Odmiana jęz. ogólnonarodowego, używana na określonym jego obszarze przez ludność wiejską, wyróżniająca się swoistymi cechami, przede wszystkim fonetycznymi i leksykalnymi. Termin ten używany jest niekiedy jako synonim gwary.
Cytaty
Wezmijmy np. Francję, ukochaną, kraj ich składa się z mieszkańców dziesięciu narodowości różnych, mową i obyczajami, i 30 narzeczami po prowincjach, a jednak Francuzi nazywają ich braćmi Francuzami, i uczą się djalektów innych ludowych, osobliwie urzędnicy, wojskowi i kupcy przebywający w owych prowincjach.
Z tego powodu niezbędny jest jeszcze rzut oka na stosunek w różnych częściach Polski dialektów ludowych do dialektu kulturalnego.
Dialekty ludowe są tu konserwatywniejsze [...].
§ 28. Suf. -ija występuje w formie ściągniętej: bracia, księża, święcia, znane z zabytków staropolskich, jako zbiorowe, utworzone od rzeczowników. Ten typ dziś zachowuje się jeszcze dość obficie w dialektach ludowych: Karłowicz (Pr. Fil. V, 148—9) wylicza następujące: adukacia — 'adwokaci', bagnięcia, biskupia, arcybiskupia, czarcia, francia [...].