terminów gramatycznych online
łącznik dywiz, pauza
Cytaty
Gdy cáły wyráz na jednym wiérszu skończyć się nié może, zostawiwszy na końcu wiersza Łącznik, cała zgłoska jedna lub więcéj na drugi wiersz má się przenosić, według reguł zgłoskowaniá.
Na łączniku (-) nic się nie przestaje. Pisze się a ) na końcu wiérsza, gdzie się cáły wyráz spisać nié może.
[…] - Łącznik jest znakiem łączenia niedokończonego na jednym wierszu jednego wyrazu, np. aże-by.
Cudzymów, łącznik i odséłacz, nie do wymawiania wyrazów, ale do ostrzeżenia tylko należą.
Znamiona łączące. Łącznik (-); albo ( = ) znak łączący zgłoski, np. Cno-ty i na-u-ki. Nawias ( ); są-to dwa łuczki zamykające w sobie jaki znak lub wyrazy. Cudzysłów („); są dwie kreski obok siebie u początku i u końcu cudzych słów, gdy się je przytacza. Mędrzec Chilon mówi ,,Znaj siebie samego.” Odsyłacz (*), (a), (I), znak w pismie odsyłający czytelnika do takiegoż znaku.
Rozdzielnik (łącznik) (-) rozłącza zgłoski na końcu wiérsza lub w wykładzie gramatycznym.
Z drugiéj znowu strony wyrazy złożone, zbyt długie, rozdzielają się na części, z których powstają; i w takim razie niekiedy pomiędzy ich częściami kładą się łączniki. Np. Słownik Polsko-łacińsko-francuzki.
Używają się jeszcze w piśmie znaki, któreby można nazwać ostrzegającemi. Do tych należą: cudzysłów (кавычки или вносный знакъ), nawias (скобки или знакъ вмѣстительный), odsyłacz (выноски), i łącznik (знакъ единитный).
( - ) Łącznik. Znaku tego używamy przy przynoszeniu wyrazów do nowego wiersza; albo do łączenia wyrazów składanych.
Łącznik (-).
§ 204. Do-bro-dziej-stwo; biało-czerwony; słownik francusko-polski; zakład chirurgiczno-medyczny.
Łącznika używamy przy rozdzielaniu wyrazów, gdy przenosimy drugą ich część do następnego wiersza. Nadto kładziemy go niekiedy i w wyrazach złożonych.
Gdy dwa słowa tworzą jeden wyraz tak że nie ma między niemi żadnego łącznika (tak zw. hyphen), n p. girasol (słonecznik), girasóes (słoneczniki).
Znaki pisarskie
(Signaes graphicos — Pontuação) [...]
Nawias - - Traço de união [...].