terminów gramatycznych online
cudzysłów
Geneza: pol. cudze słowa
Cudzysłów (supozycja, łac. suppositio). Znak graficzny ("...",<<...>>) - zaliczany z praktycznych względów do znaków przestankowych - używany do wskazywania, że zapisane pomiędzy obiema jego częściami elementy tekstowe są nazwami elementów jęz. złożonych z takich samych jednostek podstawowych, jak poza nim, czyli najczęściej do przytaczania słów.
Cytaty
8my Znak, nazywa się Cudzysłów. Pisze się tak „ Oznacza on słowa cudze.
Wszystkie znaki pisarskie na trzy klassy podzielić możemy:
1.na znaki uczucia (affektu): wykrzyknik (!) i znak zapytania (?).
2.na znaki rozłącznych wyobrażeń: przecinek (,), średnik (;), dwukropek (:) kropka (.) znaki opuszczonych wyrazów (:::::) nawias ( ) znak rozłączny (-) znaki innéj osoby mówiącej (=||).
3.na znaki wskazujące przypadkową okoliczność: łącznik (-) apostrof (‘) czyli wyrzutnik, cudzysłów („ “).
Używają się jeszcze w piśmie znaki, któreby można nazwać ostrzegającemi. Do tych należą: cudzysłów (кавычки или вносный знакъ), nawias (скобки или знакъ вмѣстительный), odsyłacz (выноски), i łącznik (знакъ единитный).
Cudzysłów, ( „ ” ) kładzie się na początku u dołu, a przy końcu u góry cudzych słów wiernie powtarzanych, a jeżeli ony przeciągają się na więcéj wierszy, kładzie się zwykle jeszcze przy początku każdego wiersza.
Cudzysłów oznacza, że wyrazy nim zamknięte nie są nasze lecz innej osoby, a my je tylko dosłownie i w tem samem brzmieniu powtarzamy. Cudzysłów kładzie się, gdy oznaczyć chcemy, że się cudze słowa przytacza. Cudzysłów kładzie się na początku i na końcu przytoczonej mowy, np. Chrystus powiedział: "Kochaj Boga nadewszystko, a bliźniego jak siebie samego; albowiem na tem zawisł Zakon i Prorocy."
Cudzysłów-,, “ gdy cudze zdanie lub okres załączamy do swego, dla dowodu.
Niezależnie od zdań głównych i pobocznych odróżniamy jeszcze w zdaniach przytoczenia, w których dosłownie przytaczamy cudze słowa. Takie przytoczenia zamykamy zwykle w cudzysłowie: "....".
("-") Cudzysłów. Wyrazy, które cudzysłów zamyka, należy czytać tak odmiennym głosem, jak gdyby kto inny mówił.