terminów gramatycznych online
końcówka żeńska
Język: polski
- Dialekty języka polskiego: Nitsch/1923
- Etymologia (Słoworód): Mał/1879
- Nauka o słowach i ich odmianach: Łaz/1861
- Opis fizyjologiczny i rodowód samogłosek: Malin/1869
- Słownik, tom X (Wyg-Ż): Dor/1958–1969
- Znaczenie i życie wyrazów: Łoś II/1925
Cytaty
Gość przybiera żeńską końcówkę, gdy oznacza niewiastę: gościa, np. Nie dopuszczajcie nigdy téj gości do naszéj ziemi […].
[…] Według analogiji eję, kontrahującego się w e, kontrahuje się także yje, powstałe ze starosłowiańskiéj końcówki żeńskiéj mianownika liczby mnogiéj po temátach twardych w é […].
§. 319. Dotychczasowa, w §. 313 ukazana indyferentna, t. j. obydwom żywotnym rodzajom zarówno w nominatiwie służąca końcówka pluralna: ās, ūs, īs, ăs, otrzymuje teraz w niektórych językach znaczenie saméj tylko żeńskiéj końcówki; jako męska pojawia się obok niej następująca nowa końcówka: ai, uăs, iăs, ăs.
Wreszcie na całej północy w zaniku jest końcówka żeńska -i.
Obok nijakiego biodro mamy gwarowe: biedra i również żeńsk. stpols.: obnażywszy biodrę panieńską BZ. Judith 9, 2; wojsko w języku staropolskim występuje z końcówką żeńską np. w BZ.: Na wszej jego wojsce Ex. 14. 4. Książeta wszej wojski Ex. 14, 7.
Żeński [...]∆Forma żeńska, końcówka żeńska «forma, końcówka właściwa rzeczownikom rodzaju żeńskiego oraz innym częściom mowy łączącym się z nimi na podstawie związku zgody».