terminów gramatycznych online
końcówka męska
Język: polski
- Etymologia (Słoworód): Mał/1879
- Nauka o słowach i ich odmianach: Łaz/1861
- Skłanianie rzeczowników: Malin/1869
Cytaty
[...] Imiona żon utworzone z narostkiem owa, nie mogą do téj formy należeć, ponieważ ich końcówki byłyby w niektórych przypadkach podobne do końcówek męskich: odmieniając, np. królowa jak głowa, byłoby w 3. p. głowie, królowie, w 2. p. l. m. głów, a zatém: królów, muszą się przeto odmieniać jak przymiotniki. Jednakże uważanie tych przymiotników za rzeczowniki jest przyczyną, że w niektórych przypadkach także rzeczownikowe końcówki im dodajemy: 4. p. królowę [...].
[…] Tymczasem przystępujemy do końcówek dopełniácza liczby pojedyńczéj y i i rzeczowników żeńskich, s których piérwszá powstała przez wsteczne stopniowanie końcówki męzkiéj u […].
[…] Te rzeczowniki dlá tego zaliczámy do rzeczowników męzkich, chociáż w mianowniku liczby mnogiéj mają formę rzeczowną, czyli jak ją nazywają nasi gramatycy, żeńską, że w dopełniáczu liczby mnogiéj po spółgłoskach twardych muszą miéć końcówkę męzką óv [...].
§. 319. Dotychczasowa, w §. 313 ukazana indyferentna, t. j. obydwom żywotnym rodzajom zarówno w nominatiwie służąca końcówka pluralna: ās, ūs, īs, ăs, otrzymuje teraz w niektórych językach znaczenie saméj tylko żeńskiéj końcówki; jako męska pojawia się obok niej następująca nowa końcówka: ai, uăs, iăs, ăs.