terminów gramatycznych online
stylistyka
Język: polski
Geneza: łac. stilus 'rylec', 'sposób pisania, styl' (por. fr. stylistique, niem. Stilistik, ros. stilístika)
- Stylistyka: Gaert/1927
- Słownik, cz. II (P - Ż): SWil/1861
- Słownik, t. 6: S-Ś: SW/1900-1927
- Słownik, tom VIII (S-Ś): Dor/1958–1969
- Znaczenie i życie wyrazów: Łoś II/1925
Stylistyka. Dyscyplina zajmująca się badaniem zjawisk stylu. W przeszłości uprawiano głównie s. praktyczną, mającą uczyć umiejętności pięknego pisania. Także współcześnie jest uprawiana jako dyscyplina praktyczna, została jednak podbudowana teoretycznie i rozszerzona - akcentuje się w niej przede wszystkim przydatność różnych środków jęz. w tekście ze względu na jego cel oraz wzajemne zestrojenie tych środków.
Cytaty
Stylistyka, i, blm. ż. nauka o stylu. Jął się do napisania gramatyki i stylistyki.
Styl, u, lm. e [...] 3. nauka o stylu, teorja stylu, stylistyka: Przeszliśmy w tym roku S[tyl] i teorię poezji.
Stylistyka, i, lm. i nauka o stylu; książka o teorji stylu.
Jeżeli znaczenie wyrazu przenosimy na inne pojęcie, dokonywamy tego, co w stylistyce nazywa się przenośnią, metaforą.
Można także z gramatycznego punktu widzenia badać sposoby mówienia poszczególnych jednostek, o ile one w głosowni, morfologji i składni różnią się od innych. Jest to zadaniem stylistyki naukowej (w przeciwstawieniu do stylistyki szkolnej).
Stylistyka ż III 1. «nauka o stylu [...]»: Problematyka stylistyki wchodzi w krąg problematyki ogólnojęzykoznawczej. Por. Jęz. 4, 1949, s. 23.