terminów gramatycznych online
kopula
- IV. Rozwój polskiej terminologii gramatycznej po Kopczyńskim: Kor/1961
- Mownia: Morz/1857
- O zdaniu pierwotném czyli gołém: Gr/1861
- Słownik, tom XI (suplement A-Ż): Dor/1958–1969
Cytaty
Otóż wedle téj szkoły są niezbędnemi do całości zdania: Subjectum (na wyrazy polskie nie ma zgody) attributum i copula, a więc najmniéj trzy wyrazy, — które przecież godzi się w imaginacji tworzyć dla załatania braku rzeczywistego, — czyli inném słowem godzi się urojeniem fałszować mowę. W zdaniu np. człowiek jest śmiertelny, wyraz człowiek jest subiektem (podmiotem), wyraz śmiertelny attrybutem (przymiotem), a wyraz jest, znaczy kopulę inaczej łącznik.
Okazuje się stąd, że jeżeli orzecznikiem jest rzeczownik lub przymiotnik, dodajemy mu słowo być w tym celu, abyśmy dokładnie mogli wyrazić osobę, czas i tryb i tym sposobem orzecznik ściśle i jasno połączyli z podmiotem. Z tego też powodu słowo być nazywa się łącznikiem czyli kopulą.
Kopula ż I jęz. «forma osobowa czasownika być, wiążąca podmiot z orzecznikiem w zdanie; łącznik, spójka» // SW w zn. «kopuła» <łc. copula>.
Składni poświęcona była książeczka S. Gruszczyńskiego.
Terminologia. Propositio simplex — zdanie pierwotne, gołe, complexa — wykształcone, określone; subiectum — podmiot, praedicatum — orzecznik, predykat, copula — łącznik, kopula [...].