Słownik historyczny
terminów gramatycznych online

przypadek piąty wołacz

Hasło w cytatach: piąty
Język: polski
Dział: Fleksja (współcześnie)
  • Cz. I. Powierzchność języka. Rozdział VI. O imieniu: Kop/1817
  • O Etymologii. §. I. O wyrazach grammatycznych (słowniczek łac.-pol., s.12-13): Gott/1787
  • O łagodzeniu języka (K. Brodziński): Rozp/1830

Cytaty

Vocativus przypadek piąty.

Deklinacya II. Do tey Deklinacyi należą Imiona ze trzech Rodzaiów, przyjmuiące w Mnogiey Liczbie w Przypadku Pierwszym, Drugim, Czwartym, Piątym, głoskę e, w Trzecim y Szóstym głoskę n [...]. 5. o du Stand o stanie [...] 5. o du Thier o zwierzę [...].

Nie nazywámy tych przypadków po łacinie: nominativus, genetivus, dativus, accusativus, vocativus, ablativus, ani przełożonemi po polsku słownie: mianujący, dájący, oskárżający, wzywaiący, odbiérający, bo té nazwiska nie znaczą, co znaczyć powinny, nazwiémy jé: 1. mianownik, 2. dopełniacz, 3. célownik, 4. biérnik, 5. wołacz, 6. narzędnik, 7. miescownik, albo nazwiemy ié po imionach początkowych: piérwszy, drugi, trzeci, czwárty, piąty, szósty, siódmy.

Rzeczowniki osobowe męzkie (ci Szujscy) oznaczamy tylko w piérwszym przypadku liczby mnogiéj; w następujących zaś przypadkach (wyjąwszy piąty) tracą cechę rodzaju, i mówimy bez różnicy tym mężom, żonom, dzieciom, a nawet tym Zamojskim [...].