terminów gramatycznych online
zaimek zwracający
Język: polski
Cytaty
Język Polski ma dwa Zaimki zwracające: siebie i swój. Pierwszy jest osobistym, drugi dzierżawczym. W osobistym ta sama forma przypadkowania służy dla liczby pojedynczej i dla mnogiej.
Zaimki zwracające, które wystawiają czynność osoby zwróconą na nię samę, np: siebie.
Przymiotnik ten pochodzi od zwracającego zaimka się, który w polskim języku służy zarówno wszystkim osobom i obu liczbom, np. ubieram się, ubierasz się, ubieramy się i t. p.
Zaimek, mka, lm. mki, m. (prze. Zaimię, ienia, lm. iona, n.) gram. osobna część mowy, należąca do odmiennych, która się kładzie za imię, zamiast imienia rzeczownego czyli rzeczownika. Zaimki stosownie do rozmaitych odcieni ich znaczenia, dzielą się na: = rzeczowne lub właściwe, zastępujące same imiona rzeczy, a te na osobiste i zwrotne lub zwracające; = przymiotne, równie jak przymiotniki zgadzające się z rzeczownikami, a te na wskazujące, względne v. łączące, dzierżawcze i dzierżawczo-pytające; = wszystkie zaś na oznaczone; t. j. ściśle pewne imię zastępujące, np. ja, ty, mój, twój, — i nieoznaczone, których imię nie jest z pewnością wyrażone, np. ktokolwiek, jakibądź i t. d.
[…] Z powyższych przykładów widziemy, że tenże zaimek się służy wszystkim trzem osobom obu liczb. Ten zaimek zowie się zwracającym czyli zwrotnym.
Początek rodzimej terminologii w fonetyce dał J. Mroziński [...].
Pronomen reflexivum — zaimek zwracający. Participium (in)flexibile - imiesłów (nie)rodzajowany.
Trochę tylko osobliwszych terminów przynosi o ograniczonym zresztą zakresie podręcznik F. Żochowskiego [...].
Nomen numerale cardinale — główne, pierwotne, ordinale — porządkowe, collectivum — zbiorowe, multiplicativum — ilokrotne, proportionale — ilorakie, indefinitum — nieokreślne, pronomen reflexivum — zaimek zwracający, demonstrativum — wskazujący, infinitum — ogólny twierdzący z niepewnością.