terminów gramatycznych online
czasownik kauzatywny
Język: polski
Geneza: łac. causātīvus 'przyczynowy'
- Budowa wyrazów: Łoś II/1925
- Słownik, tom III (H-K): Dor/1958–1969
Rodzaj czynności (postać czynności). Niem. Aktionsart. Kategoria semantyczna czasownika wyodrębniona ze względu na sposób, w jaki może przebiegać czynność lub trwa stan. [...] Ze względu na r. cz. wyróżnia się najczęściej następujące typy czasowników: [...]; kauzatywne (faktytywne, albo causativa, factitiva) oznacające spowodowanie wykonania jakiejś czynności lub przyjęcia jakiegoś stanu (np. moczyć 'powodować, że coś staje się mokre').
Cytaty
§ 294. Suf. -i- w bezokolicznikach czasowników faktytywnych przechodnich: przedłużyć, chwalić, lubić, żywić, ulżyć, mnożyć, obnażyć, ostrzyć, głosić, gościć, grzeszyć, dzielić, także kauzatywnych: oślepić, budzić, zbawić, przylepić, położyć, morzyć, poić, sadzić, świecić, topić, toczyć, uczyć, stawić.
Kauzatywny jęz. Czasownik kauzatywny «czasownik oznaczający powodowanie czynności lub stanu oznaczonych przez rdzeń tego czasownika»: Czasowniki sadzać, stawiać, łożyć (położyć) są kauzatywnymi w stosunku do siedzieć, stać, leżeć. SZOBER Gram. 56. <łc. causativus = dający przyczynę>.