terminów gramatycznych online
wokalizacja
Język: polski
- Budowa wyrazów: Łoś II/1925
- Głosownia: Mał/1879
- Skłanianie rzeczowników: Malin/1869
- Słownik, t. 7: T-Y: SW/1900-1927
- Słownik, tom IX (T-Wyf): Dor/1958–1969
- Wstęp obejmujący pogląd na Głosownią i pojęcie Pierwoskładni: Malin/1869
Cytaty
[…] Ta samogłoska i w greczyznie i łacinie jest pogłosem powstałym z wokalizacyji spółgłoski j, którá w sanskrycie jak i w starosłowiańskim języku przydaje się do temátu już bezpośrednio […].
Skłánianie IIIcie, wzorzec 5ty. Tym rzeczownikom odpowiadają w sanskrycie, w greczyźnie, w łacinie i w litewskim rzeczowniki żeńskie, zakończone na is, które to i powstało z wokalizacyji spółgłoski j […].
Takich wokalizacyj joty w i, ani też v w u, nie ma i nie było nigdy w żadnym języku; a jeżeli sanskrycka głosownia na tém urojeniu do dziś dnia prawie cała polega — to tém gorzéj dla niéj.
Wokalizacja, i, lm. e przemiana w samogłoskę.
Gdy w czasownikach rdzeń występuje z wokalizacją e, w rzeczownikach ukazuje się zwyczajnie wokalizacja o, ale ta odpowiedniość bywa burzona często w nowotworach, np. czasownikowi odpowiada stary typ rzeczowników: wy-bór, za-bór, z-bór [...] i t. d. nowemi są zaś u-biór, roz-biór [...]. Są jednak bardzo stare rzeczowniki z wokalizacją czasownikową np. po-grzeb obok grób, lot, żar < *gēr-o-, cios [...].
Wokalizacja ź l, Im D. ~cji a. ~cyj jęz. «przekształcenie się w samogłoskę»: [...] Na gruncie poszczególnych języków słowiańskich mocne jery uległy wokalizacji, czyli wymieniły się w pełne samogłoski. Słoń. Hist. 40. // SW.