terminów gramatycznych online
dykcja
- Głosownia: Gaert/1927
- Słownik, t. 1: A-G: SW/1900-1927
- Słownik, tom II (D-G): Dor/1958–1969
Cytaty
Dykcja, i, blm. 1. sposób mówienia, wymawiania, wysłowienia ś., wymowa: Są dobrzy aktorowie, a mają złą dykcję i odwrotnie: można mieć dobrą dykcję, a być złym aktorem. 2. sposób wyrażania ś., dobieranie wyrazów: W opowiadaniu uderza trafny rzut oka na rzeczy i otwarta D. pisarza: słów on zbyt nie waży. Która D. ma zostać już odtąd poprawną? Pol. <Łć. dictio>
Frazeologia, i, blm. 1. budowa okresów, zdań, szykowanie wyrazów, sposób mówienia, wysłowienie, dykcja, styl: Romance Mickiewicza są to właściwie sielanki, w których nawet dawniejsza F. sentymentalna jeszcze panuje. Chm. 2. sztuka gładkiego mówienia o niczym, czcza gadanina, blaga <Now. z Gr. frasis = wyrażenie + logia = nauka>
Będzie to podstawa do opanowania poprawnej dykcji, a zarazem do poznania norm, do których należy przystosowywać wymowę dzieci szkolnych.
Dykcja ż I blm 1. «wymowa, sposób wymawiania wyrazów»: Staranna dykcja [greckich] recytatorów i aktorów objawiała zarówno doskonałości, jak i niedostatki utworu, wszelka szorstkość dźwięków, ułomność strofy, niezręczność wysłowienia odzywała się zgrzytem jak ton fałszywy w muzyce. PAR. Alch. 243. Zła dykcja godzi w jedną z najistotniejszych spraw, w komunikatywność języka. Por. Jęz. 6, 1951, s. 22. Żaden obraz, ani żadna myśl poety nie giną w jego wyrazistej dykcji GOMUL. Wspom. 167. <łc. dictio = wymowa, sposób mówienia>.