terminów gramatycznych online
a krótkie
Język: polski
- Historyczna fonetyka czyli głosownia: Rozw/1923
- Orthographia: Park/1440 (ok.)
- Skłanianie rzeczowników: Malin/1869
- Słownik, t. 1: A-G: SW/1900-1927
- Znamiona czasowe i trybowe: Trz/1865
Cytaty
Aby pisał tak krotkie a,
aa sowito, gdzie się wzdłużā.
Podług tego będzie pisān
W osob. 3. l. mn. n. p. bywa-ją zam. bywa-ja-n(ti), dojeżdża-ją zam. dojeżdża-ja-n(ti) jest a krótkie czyli otwarte, bo nie jest ściągnięte ; dla tego wymawia je lud bez pochylenia ku o, a stare druki kréskują je.
Równie jest błędną sankrycká teoryjá o a-temátach, przejętá przez Boppa i jinnych niemieckich badáczy, narzuconá Porównáwczéj Gramatyce europejskich języków, a to s téj prostéj przyczyny, że w sanskryckiéj rodzinie językowéj nie masz ani jednego pierwiástku jimionowo-słównego, kończącego się na a, o, e krótkie; albowiem to spostrzeżenie nie ulegá żádnéj wątpliwości, że piérwiástki są pierwowzorami dlá ustroju i budowy temátów [...].
Skłánianie IIIcie, wzorzec 1szy. Te rzeczowniki polskie, których temát jak wszędzie kończy się na spółgłoskę, odpowiadają, dosłownie sanskryckim żeńskim na a długie, greckim na a lub e długie łacińskim i litewskim na ā krótkie […].
- A 1. brzmienie samogłoskowe: A jasne, otwarte, pochylone (á), długie, krótkie. 2. pierwsza głoska w abecadle, w dawnych drukach oznaczała to, co dzisiaj wyrażamy przez á.
Zresztą w czasach ostatecznej regulacji owych grup na gruncie poszczególnych języków istniały w nich już równie dobrze krótkie a jak długie, a zapewne też równie dobrze długie o jak krótkie.