Słownik historyczny
terminów gramatycznych online

casus accusativus

Język: łaciński
EJO 1999,15 Definicja współczesna

Przypadek syntetyczny o prymarnej funkcji syntaktycznej (gramatycznej). Rzeczownik w a. występuje w związku syntaktycznym z czasownikami przechodnimi, zajmując przy nich pozycję drugiego argumentu, w terminach tradycyjnych: pełniąc funkcję dopełnienia bliższego.

Cytaty

Park/1440 (ok.), s. 9 [68]

Sic de n˛ in fine diccionis posito, ut ʃgon˛ id est finis, koon˛ id est equs. Et in fine illius diccionis koon˛ necesse erat addere duplex y ad denotandum i, quo facto non erit differencia inter koonÿ, nominativum singularem, et koonÿ, accusativum pluralem.

[Tak samo jest z "n" znajdującym się na końcu wyrazu, np. "zgon" — "koń". Na końcu owego wyraz "koń" musiało się dodawać podwójne "y" (i dla oznaczenia miękkości "n", i dla oznaczenia "i" (końcówki)), a przy takiej pisowni nie może być różnicy między mianownikiem 1. pojedynczej "koonÿ" ("koń"), a dopełniaczem 1. mnogiej "koonÿ" ("koni") (Kucała 1985, s. 98).]
Bart/1544 , t. III, s. 137

OSKARŻAJĄCY gram. oskarżający accusativus casus R M2 (md); oskarżający, Skarżanek accusativus RN (wykl. przednia); oddzielne, co nie prawujące (?) się, a przeto nie możemy ich wymowić przez oskarżający spadek <verba> neutra R a8 (md; av. activa verba); [...] RN (k. tyt.). Zob. BIERZĄCY, DAJĄCY, DAWAJĄCY, DAWANEK, IMIENIAK, MIANUJĄCY, MIENIĄCY, MIENIONEK, ODBIERAJĄCY, ODDALONEK, RODZĄCY, WOŁANEK, WZYWAJĄCY, ZOWANEK

Stat/1568, s. [177]

Accusativi et ablativi constructio. Hi duo casus raro in oratione absque verbo aut praepositione ponuntur.

Don/1595, s. [8] ([7-8])

Spadkow Imion wiele są? Sześć. Ktore? Miánujący, Rodzący, Dawájący, Oskarżájący, Wzywájący, Odbierájący.

Casus Nominum quot sunt? Sex. Qui? Nominativus, Genitivus, Dativus, Accusativus, Vocativus, Ablativus.

Vol/1612, s. [22]

Quot casus habent? Sex, ut et aliae linguae, verum quia ablativus triplex est, propter diversas terminationes in alia atque alia significatione et usu, ideo octo in universum constitui possunt, ut sint: nominativus, genetivus, dativus, accusativus, vocativus et ablativus proprie sic dictus.

Men/1649, s. 20

Prima declinatio nominum [...]. Genitivus in hac declinatione exit in a vel u. Dativus in owi vel u. Accusativus vel similis est Genitivo vel Nominativo. Vocativus exit in u vel e [...]. Ablativus in em desinit. Ultimus casus ut plurimum similis est Vocativo.

Cell/1725, s. 11 Definicja

W káżdem Numerze, są sześć Casus, jako Nominativus, Genitivus, Dativus, Accusativus, Vocativus, Ablativus, Ktore przede wszystkiem, w Polskiem Articule trzebá rozeznawać.

Dudz/1776, s. 10

Substantiva kończące się na a mają accusativum na e, np. czapkę, Senekę.

Dudz/1776, s. 11

U starych Polaków bądź substantiva, bądź adiectiva, kończące się na a, jeśli nad á miały accent, zamieniały á na ę in accusativo; jeśli zaś nie miały accentu nad a in nominativo, tedy in accusativo zamieniały a na ą.

Szum/1809, s. 43

Liczba pojedyncza.

Nom. ja,

Gen. mnie, [...]

Acc. nas.

Szum/1809, s. 44

Liczba pojedyncza.

N. On,

G. onego, niego, jego, go, [...]

A. onego, niego, jego, go.

Gddk/1816, s. [217]

Accusativus. [Przypadek] 4ty.