wymawiać (się), wymówić (się)

Filtr: 3 dzieła

• Wszystkie dzieła
• Sek/1549
• Murz/1551 (wyd. 1)
• KochOrt/1592
• Mora/1592
• Jan/1594
• Sty/1675
• Duch/1699
• Mal/1700
• Klecz/1767
• SzyGram/1767
• SzyPocz/1770
• Nał/1774
• Dudz/1776
• Lub/1778
• Ant/1788
• Szum/1809
• Gddk/1816
• Rew/1845
• Desz/1846
• Br/1848
• Kurh/1852
• Malin/1869–1870
• Czep/1871–1872
• Oż/1883
• Jes/1886
• Uchw.AU/1891
• Lor/1907
• Łoś/1918
• Kon/1920
• Król/1922
• ZwO/1924

ć, ń, ś, ź, gdy się kładą przed, i, a razem się z nim wymawiają, wtenczas nie trzeba naznaczać, n. p. cię, szczęście.

O wymawianiu słów Polskich. Wszystkie słowa Polskie długo się wymawiają. Wyłącz jednak te słowa: Chrześcian, i oby cię zabito, gdy się z gniewem mówi.

Są jednak zdarzenia, w których ten środek staje się niedostatecznym, z powodu że odmienne litery niekiedy jednakowo lub przynajmniéj zbliżonym do siebie wymawiają się sposobem.

Lud bowiem wymawia po dawnemu M a-ry-ja, lita-ni-ja, z akcentem na y, i, w wymowie zaś klas wykształconych y i i znika, lub też zatarło się zupełnie.