Słownik historyczny
terminów gramatycznych online

pomocnik partykuła (morfem gram.)

Język: polski
Dział: Morfologia (współcześnie)
  • Cz. II. O słowach osobno wziętych: Gddk/1816
  • Część II. O podziele i różnych nazwiskach wyrazów: Mucz/1825
  • Zbiór nowych słów w tej gramatyce: Gddk/1816

Cytaty

Wyższy stopień formuje się dodając do Równego pomocnika plus, n. p. sage mądry, plus sage mędrszy.

I. Słowa Nieosobiste tylko się Czasują w trzeciej Osobie w Liczbie małej na przykład: il convient, przystoi.

II. Dwojakie są w Francuzkim języku Nieosobiste, Czynne, i Bierne.

Czynne, kładą się z Zaimkiém il, Bierne, z Pomocnikiem on albo l'on.

Particula. Pomocnik.

Wszystkie wyrazy, składające mowę polską, dzielą się na dwa główne szeregi: piérwszy wyrazów odmiennych, drugi wyrazów nieodmiennych; a każdy szereg podziela się na cztéry części, z których każda ma własne nazwisko. Te nazwiska są następujące: w szeregu wyrazów odmiennych: 1) Imie, 2) Zaimek, 3) Słowo, 4) Imiesłów; w szeregu wyrazów nieodmiennych: 5) Przyimek, 6) Przysłówek, 7) Spójnik, 8) Wykrzyknik. Cztéry te rodzaje nieodmiennych wyrazów, ściągają niektórzy Grammatycy, pod jeden wyższy rodzaj nazwany Particulae (cząsteczki), od krótkości podobno takich wyrazów: my Polacy nazwać je możemy Pomocnikami, ponieważ spólna ich powinność jest pomagać innym wyrazom do znaczenia jakiéj okoliczności lub związku [...].