terminów gramatycznych online
imię własne obce
Język: polski
- Dodatek. Projekt ortografii polskiej w podręcznikach szkolnych: Uchw.AU/1891
- Historyczna fonetyka czyli głosownia: Rozw/1923
- Nauka o słowach i ich odmianach: Łaz/1861
- Pisownia: Kon/1920
- Pisownia czyli ortografia: Lerc/1877
- Rzeczownik: Br/1848
- Wyrazy obce: Uchw.AU/1891
Cytaty
Prawidłom wyjątkowym ulegają także rzeczowniki męskie zakończone na samogłoski i obce imiona własne.
Obce imiona własne spadkują się podług prawideł języka polskiego […].
Odmiana imion obcych. [...] Obce imiona własne, odmieniają się po części według form rzeczownikowych, po części według formy przymiotnikowéj, jeżeli mają końcówkę podobną do końcówek rzeczowników lub przymiotników polskich; w przeciwnym razie nie odmieniamy ich.
Obce imiona własne już spolszczone piszą się tak, jak je po polsku wymawiamy; niespolszczone zaś piszemy tak, jak się w własnym języku piszą, np. Cezar, Sofokles, Tacyt, Teby, Szekspir, Wolter, Rasyn, Dunaj, Paryż, Tamiza, Men, Lipsk, itd. lecz Göthe, Schiller, Heine, Beranger, Byron, Rousseau, Salzburg, Fünfkirchen, Reggio, Calais itd.
Wyrazy, utworzone z imion własnych obcych n. p. Bajronizm, szekspirowski i t. p ., pisze się według prawideł pisowni polskiej.
Obce imiona własne na i, y odmieniają się jak: Antoni, Pafnucy: Antoniego, Pafnucego, n. p. Garibaldi: Garibaldiego, Verdego; wszakże w niejasnych, t. j. takich, w których przez deklinacyę przymiotnikową polską utrudniłoby się wyrozumienie ich pochodzenia, należy przed końcówką dawać apostrof, n. p.: Morny’ego, Percy’ego, Caprivi’ego.
2.Nowożytne obce imiona własne piszemy zwykle tak, jak je piszą cudzoziemcy: Walter Scott (czytaj: Skot), Byron (czytaj: Bajron) i t. p.
Elżbieta Margorzeta (jeszcze w XVI w. nieraz) polegają na ciągłym wpływie postaci obcych imion, ale obok tego jest od najdawniejszych czasów (koniec XIV w.), dostosowane do polskiej fonetyki Margorzata, i (już z początku XV w.) dzisiaj powszechne Małgorzata, obok dawniej -rzecie.