terminów gramatycznych online
redukcja głosek
Język: polski
Geneza: łac. reductiō 'cofnięcie; odzyskanie'
- Dialekty języka polskiego: Nitsch/1923
- Fonetyka opisowa: Benni/1923
- Historyczna fonetyka czyli głosownia: Rozw/1923
- Słownik, tom VII (Pri-R): Dor/1958–1969
Redukcja w języku. 1. Osłabienie wymowy lub całkowity zanik jakiegoś dźwięku czy połączenia dźwiękowego [...].
Cytaty
§ 53. Osłabienie (redukcja) i zanik głosek.
W związku ze zjawiskiem upodobnienia stoi t. zw. wypadanie spółgłosek lub głosek wogóle.
W rzeczywistości mamy i tutaj do czynienia z upodobnieniem i jednoczesnem osłabieniem (redukcją), które doprowadzają do zaniku zupełnego jednej głoski danego spojenia [...].
Wyjątek stanowi całe pogranicze wschodnie, gdzie nieakcentowane samogłoski ulegają redukcji [...].
Więc już wskutek tego artykulacja obu głosek zbliżyła się, a następnie przyszła zasadnicza ich redukcja, osłabiająca wyrazistość wszystkich elementów ich indywidualności.
Redukcja [...] 6. jęz. «osłabienie artykulacji głosek, a także ich zanik w wyrazie (np. w języku polskim iż, tam powstały z dawnych iże, tamo)». Mamy tu do czynienia ze skracaniem spółgłosek długich, czyli z redukcją tzw. geminat, tj. spółgłosek podwójnych. SZOBER Gram. 49.