terminów gramatycznych online
apofonia
Język: polski
Geneza: gr. apó 'od' + phōnḗ 'głos'
- Historyczna fonetyka czyli głosownia: Rozw/1923
- Słowniczek: Gaert/1927
- Słownik, tom I (A-C): Dor/1958–1969
Apofonia. Alternacja samogłoskowa, która nie jest uwarunkowana fonetycznie aktualnymi tendencjami artykulacyjnymi, lecz jest wynikiem minionych procesów dźwiękowych.
Cytaty
W kasz.-słowińskiem te czasowniki wykazują, w zgodzie ze stp. językiem, apofonję (przy pierwotnych długich) [...].
Są czasem różnice w porównaniu z innemi językami słowiańskiemi, ale nic to dziwnego, bo te typy akcentuacyjne były żywe i zwłaszcza pierwszy szerzył się kosztem drugich, ale i naodwrót, zwłaszcza w lechickiem, gdzie drugi typ (bez apofonji) spłynął z typem krótkowokalicznym prosić. W każdym razie panuje zgoda między stp. a k.-słowińskiem.
Apofonja, ogólna nazwa wymian odziedziczonych z epoki praindoeuropejskiej, np. 'e :'o : ućekać : tok.
Apofonia ż I, DCMs. -nii, lm D. -nii a. -nij jęz. «oboczność samogłosek, np. e : o w rdzeniach wyrazów, zachodząca na gruncie języka praindoeuropejskiego». <gr. apó = prze- + phōné = głos>.