terminów gramatycznych online
wokabuła
Język: polski
Geneza: łac. vocabulum
- Dignitatum secularium vocabula: Murm/1533
- Przedmowa do Czytelnika: Malcz/1687
- Strona tytułowa: Gott/1762
- Słownik, cz. II (P - Ż): SWil/1861
- Słownik, t. 7: T-Y: SW/1900-1927
- Słownik, tom IX (T-Wyf): Dor/1958–1969
- Słownik, tom VI. i ostatni (U-Z): L/1807–1814
- Terrae aquarum et locorum vocabula : Murm/1533
Cytaty
Terrae aquarum et locorum vocabula. Der erden, wasseren und steten vocabulen. Ziemie wod i mieść vocabuly [= wokabuły].
Dignitatum secularium nomina Vocabeln der wertlichen digniteten und wirdigkeiten. Przelożności swieckich pánow vokábuly [= wokabuły]. Rex, g.m. d iij. Eyn kunig. Krol.
[...] postáram się / więcey Wokábuł tám in Nomine qvam Verbo przyłożywszy [...].
Z przydatkiem Wokabuł, Rozmów, Bajek, i Listów.
*WOKABUŁ, -u, m., WOKABUŁA, -y, ż., z łac., słowo z słownika, die Vocabel. Pospolicie bakalarze dzieciom piszą wokabuły, dwa słowa po łacinie, a dwa po Polsku. Glicz. Wych. J. 8 b.
Słowo, a, lm. a, n. [...] 13) = wokabuła, wyraz z objaśnieniem znaczenia jego [...].
Słówko, a, lm. a, n. [...] 2) częściéj w lm. Słówka; wokabuły. Daj mi słówka łacińskie.
Wokabuła, y, lm. y, ż. (prze. Wokabuł, u, lm. y, m.) (z łać.) wyraz ze słownika dla nauczenia się na pamięć, zwykle z odpowiednim wyrazem innego języka.
† Wokabuł, u, lm. y p. Wokabuła L.
Wokabuła, y, lm. y, †Wakabuł wyraz z wokabularza, wyraz cudzoziemski z przekładem na krajowy, do wyuczenia ś. na pamięć, słówko: Uczyć ś. wokabuł (= słówek). Pospolicie bakałarze piszą dzieciom wokabuły: dwa słowa po łacinie, a dwa po polsku. Glicz.
Wokabuła ż IV CMs. ~ule daw. «wyraz z wokabularza, słówko»: [...]. Rozmawiałem z nimi po arabsku, a trzeba wiedzieć, że cały mój arabszczyzny zabytek składa się z 200 wokabuł bez spójników i przypadkowych zakończeń. Słow. Listy I, 294. // L <łc. vocabulum = wyraz, słowo>.