terminów gramatycznych online
apostrofa
Język: polski
Geneza: łac. apostrophus < gr. apóstrophos ‘odwrócony’
- O literách włoskich i wymowieniu ich: Sty/1675
- ROZDZIAŁ PIĄTY. O przenośniach czyli figurach stylu.: Szum-2/1809
- Słownik, cz. I (A - O): SWil/1861
- Słownik, tom I (A-C): Dor/1958–1969
Zob. apostrof
Cytaty
Apostrofá to jest nota znácząca odrzuczenie jákiegokolwiek wokału, dla wdźięczniejszej słowá wymowy, ábyśmy uśli zbytniej w wymowie przykrości, ktora pochodzi zskupienia się oraz kilká wokałow, á pospolicie w ártykule i w tych częsciách generalnych mowy jako In pronomine, Praepositione, et Adverbio: miejsce miewá tákim sposobem.
Upominam i przestrzegam też, áby przez tę notę Apostrofy nie trudniło się znáczenie ábo własność jakiego słowá.
Dzięwiąta przenośnia Apostrofa (Przemównia). Przemawia ona do rzeczy jakiej, n. p. Ach ty okrutna i nieludzka ręko!
Apostrof, u, lm. y, m. v. apostrofa, y, lm. y, ż. (z grec.) gram. znak pisarski skrócenia, w kształcie przecinka czyli komy, używający się w niektórych językach, w środku wyrazów lub pomiędzy niemi, u góry, dla pokazania, że w tém właśnie miejscu opuszczono jednę lub kilka głosek; w polskim używa się np. dla skrócenia, zam. głoski u, w pmku ku, np. k’ tobie, zam. ku tobie, i t. p.
Odcinek, nka, lm. nki, m. [...] 5) = gram. znamię pisarskie, pokazujące odcięcie jakiéj głoski na końcu słowa; apostrofa [...].
Apostrofa ż IV, CMs. -ofie [...] 3. daw. p. apostrof: Mówił po cichu, że nazywał się po prostu Destompelles, bez apostrofy, a przybrał ją w interesie handlowym, aby z nią łatwiej wnijść do towarzystw, które mu były potrzebne. Krasz. Szalona 197. // L <gr. apostrophé = odwrócenie, zwrot>.