terminów gramatycznych online
apostrof
Geneza: łac. apostrophus < gr. apóstrophos ‘odwrócony’
Apostrof. Znak graficzny w postaci przecinka nad wierszem.
Cytaty
Ápostrof [...] pisze się ták (’) v. g. [...] l’esprit.
Fráncuzi záżywáją kilkunastu krysek [...]. Czwartą kryskę zowią ápostrof, który się kłádzie przy różnych literách miásto odrzucónych wokal ták ' ná przykład miásto la le [...], gubiąc wokale pisze się ták l' [...].
O Pisaniu. Opuszczam interpunkcye spolne Francuzom i Polakom, à o samych tylko akcentach i Apostrofie Francuskim krotko namienię.
P. Ktoreż jeszcze są Znaczki w pisaniu Francuskim? O. Te: Apostrof (') (l'Apostrophe); Ciąg złączenia (le Trait d'union) (-); Dwie Kropki nad Głoską (••), cedka (ç) Cédille; i Parantéza ( ).
Spadkowania z Apostrofem l' pokazują, że tylko Imiona od Głoski zaczęte ten Apostrofowany Artykuł l' mają, jako też i te, ktore h nietchnięte zaczyna.
Prócz zwyczajnych wszystkim językom znaków pisarskich, ma język Francuzki niektóre osobliwsze. Apostrof czyli odcinek pisze się tak (’) i znaczy opuszczoną [...] literę [...] napr. l'âme dusza.
Jakiż środek byłby najwłaściwszym ? Może apostrof (’), znak ostrzegający o wyrzuceniu głoski.
Moglibyśmy przeto użyć znamienia wyrzutni, apostrofu ('), i pisać z'ima, z'orze, z'iścić, bez'imienny.
Że pomieniony apostrof, czyli odcinek, wyrzutnik, tam tylko użytym być może, gdzie się trafia dwojakie znaczenie i wymawianie wyrazu, gdzie go samo odstąpienie przedimka nie czyni zbytecznym, i gdzie wreszcie ten przedimek, chociaż połączony z wyrazem, niedość czytelnika ostrzega.
Wszystkie znaki pisarskie na trzy klassy podzielić możemy:
1.na znaki uczucia (affektu): wykrzyknik (!) i znak zapytania (?).
2.na znaki rozłącznych wyobrażeń: przecinek (,), średnik (;), dwukropek (:) kropka (.) znaki opuszczonych wyrazów (:::::) nawias ( ) znak rozłączny (-) znaki innéj osoby mówiącej (=||).
3.na znaki wskazujące przypadkową okoliczność: łącznik (-) apostrof (‘) czyli wyrzutnik, cudzysłów („ “).
Apostrof, ( ’ ) znak używany w kreśleniu cudzoziemskich wyrazów, szczególniéj nazwisk wedle pisowni Im właściwéj, który wskazuje wyrzutnią głosek.
W deklinacyi można używać apostrofu, jeśli to jest potrzebne dla zachowania oryginalnej pisowni, np. Rousseau’a, Percy ’ego i t. p.
Przy nazwiskach osób lub miejscowości, nie dających się deklinować, byłoby wskazanem dodawać imię osoby lub appelativum, albo końcówkę oddzielać apostrofem. N. p .: do Jana Jakóba Rousseau, do miasta Bordeaux, (poecie) Shakespeare’owi.
Obce imiona własne na i, y odmieniają się jak: Antoni, Pafnucy: Antoniego, Pafnucego, n. p. Garibaldi: Garibaldiego, Verdego; wszakże w niejasnych, t. j. takich, w których przez deklinacyę przymiotnikową polską utrudniłoby się wyrozumienie ich pochodzenia, należy przed końcówką dawać apostrof, n. p.: Morny’ego, Percy’ego, Caprivi’ego.