Słownik historyczny
terminów gramatycznych online

mianować
Hierarchia Dzieła

Hasło w cytatach: miánowáć
Język: polski
Dział: Leksykologia, Onomastyka (współcześnie)

Cytaty

Kus/1646, s. [8]

Ci [...] ktorzy do Polskiego Języka chęć máją, żeby się w przod wszytkich rzeczy, miánowáć, y iedno słowo ku drugiemu składáć uczyli, do tegoć im tá to Książká służyć będzie [...].

Prz/1792, s. 18

Imiona są dwoiakie: Rzeczowniki, które mianuią rzeczy: kto? co? [...] i Przymiotniki, które mianuią przymiot rzeczy jak? jaka? jakie? Z temi drugiemi maią powinowactwo Imiesłowy skazuiące stan rzeczy z oznaczeniem czasu.

L/1807–1814, t. III, s. 287

NAZWAĆ, [...]; NAZYWAĆ ndk. [...]; imię lub nazwisko nadawać, mianować [...].

SWil/1861, cz. I, s. 652 Definicja

Mianować, ał, uje, scz. nd. 1) nieuż. dać imię, miano. Mianowano go po imieniu. Nie mianował go, choć wyraźnie o nim mówił, ob. Nazywać [...].

Powiązane terminy