Słownik historyczny
terminów gramatycznych online

miejscownik przypadek
Hierarchia Dzieła

Hasło w cytatach: Miej., miescownik
Język: polski
Dział: Fleksja, Części mowy (współcześnie)
  • 1 Prawidło przypadkowania: Oż/1883
  • III. Krystalizowanie się polskiej terminologii gramatycznej w czasach Oświecenia: Kor/1961
  • Słownik, cz. I (A - O): SWil/1861
  • Własność, abecadła i podział głosek polskich wyjaśniłem powyżej dostatecznie jakie mamy każdy widzi: Oż/1883
EJO 1999, 345 Definicja współczesna

Locativus (miejscownik). Termin używany przede wszystkim w odniesieniu do jęz. ie. na oznaczenie przypadku wyrażającego, najogólniej, miejsce rozumiane w sensie statycznym, tzn. bez implikacji ruchu.

Cytaty

SWil/1861, cz. I, s. 656

Miejscownik, a, lm. i, m. gram. ob. Miejscowiący.

Oż/1883, s. 70

Miejscownik |w Mężu |w Żonie |w Sercu

Oż/1883, s. 70

Wzór 1, mnoga. licz.

Mia. Narody

Pos. Narodów

Cel. Narodom

Bier. Narodów

Woł. O Narody!

Nar. Narodami

Miej. w Narodach

Kor/1961, s. 43

Tego zresztą nie zrobił [O. Kopczyński] wówczas, por. natomiast P. Dworzecki, Grammatyka języka polskiego według prawideł J. ks. Kopczyńskiego, Wilno 1813: nominativus — czynnik, czynny, genetivus — dopełnik, dopełniający, dativus — dążnik, dążący, accusativus — biernik, bierny, vocativus — wzywacz, wzywający, instrumentalis — narzędnik, narzędziowy, localis — miescownik, miescowy.

Kor/1961, s. 43 (42-43)

Fakultatywności rodzimej terminologii gramatycznej położył tamę podręcznik polszczyzny O. Kopczyńskiego [...].

Declinatio — przypadkowanie, deklinacyja [...], casus nominativus — przypadek mianownik, genetivus — dopełniacz, dativus — celownik, accusativus — biernik, vocativus — wołacz, instrumentalis — narzędnik, localis — miescownik.

Powiązane terminy