terminów gramatycznych online
koniugowanie
Język: polski
- Część II. O etymologii. O terminach grammatycznych (słowniczek łacińsko-polski): Gott/1766
- Część druga. O częściach dyskursu: Duch/1699
- Etymologia: Mał/1879
- O etymologii: Mal/1700
- Słownik, t. 2: H-M: SW/1900-1927
- Słownik, tom III (H-K): Dor/1958–1969
Cytaty
Słowá [...] irregularne [...] nie záchowują reguły do konjugowania, jáko te są [...] vouloir, chcieć; pouvoir, modz.
FORMA kóniugowánia słów oddzielnych, jest tá, co i Czyniących.
Ponieważ w Niemieckim Języku są ieszcze dwa Czasy Przyszłe tak w Skazuiącym iako też Złączaiącym Sposobie to iest: Czas Przyszły Niepewny y Czas Przyszły Kondycyonalny, pierwszy posiłkuiący się Słowem Ich will, drugi Słowem ich würde więc forma koniugowania onychże iako we wszystkich Koniugacyach iednakowa [...].
Jeżeli w słowach pierwotnych upatrujemy okaz najstarszych i w odnośnéj epoce czasu jedynie istniejących czasowników naszéj mowy plemiennéj: to rzecz jasna, że [...] od ich odmian itd. zacząć rzecz powinniśmy. Niewątpliwie cały nasz ustrój osobowania, liczbowania, czasowania i w ogóle konjugowania, tak późniéj rozwinięty w wszelkich możliwych kierunkach, na tle tych tylko czasowników się złożył.
Koniugowanie, a, blm., czynność cz. Konjugować, konjugacja
Koniugowanie n I forma rzeczownikowa czas. koniugować (p.).