pisownia fonetyczna

Hierarchia Dzieła Filtr: wszystkie dzieła

• Wszystkie dzieła
• Malin/1869
• Mał/1879
• Uchw.AU/1891
• Kr/1897
• Gaert/1927

Ustaliwszy w powyższy sposób fonetyczną pisownią grecko-łacińskich wyrazów co do spółgłosek, przystępujemy do ustaleniá pisowni grecko-łacińskich wyrazów pod względem niektórych samogłosek. Stosownie do zásád, jakieśmy rozwinęli w naszéj głosowni co do słowiańsko-polskiego wokalizmu, dlá zapobieżeniá wszelkiemu nieporozumieniu przypominámy, że tak grecká, jak łacińská pisowniá pod względem wokalizmu rozwinęły się piérwszá bezwyjątkowo, drugá zaś przewáżnie w kierunku etymologicznym [...].

Zalecają np. jedni nade wszystko fonetyczną pisownię; drudzy - żądają etymologicznéj, z tamtą częstokroć wręcz sprzecznéj; trzeci trzymają się znowu raczej t. zw. historycznéj pisowni.

Powszechne przywiązanie do pisowni -ya, -ia, pochodzi nietylko z nałogu, jak twierdzą jej przeciwnicy, ale także z wyrozumienia jej zalet niepospolitych. Za główną jej zaletę poczytujemy to, że nie jest pisownią fonetyczna, gdy tymczasem oba inne sposoby pisania usiłują w piśmie oddać dokładnie dwa różne sposoby wymawiania.

[Lucjan Malinowski] Co do -yja, -ija; - -ja - -ya, ia w wyrazach grecko-łac. i romańskiego pochodzenia, uważam pisownią -yja, -ija za jedynie fonetyczną w dzisiejszym stanie języka (pisownia -ia wyłącznie byłaby etymologiczną).

Przy studjum podanych paragrafów Fonetyki Benniego należy równocześnie zapamiętać znaki pisowni fonetycznej. Zasadą jej jest, by każda głoska była wyrażona tylko jedną literą.

Pisownia fonetyczna uwidoczni inne głoski (artykulacje), niż te, na które wskazuje pisownia literacka np. fk'erunku, gnau̯.